بررسی صنعت هواپیمایی و شرکت های هواپیمایی کانادا

کانادا یک کشور پهناور با جمعیتی حدود 38 میلیون نفر است. این کشور دارای یک شبکه حمل و نقل هوایی گسترده است که نقش مهمی در اقتصاد و گردشگری کانادا ایفا می کند. صنعت هواپیمایی کانادا شامل دو شرکت هواپیمایی بزرگ، ایر کانادا و وست جت، و چندین شرکت هواپیمایی کوچکتر است.

در این مقاله، به بررسی صنعت هواپیمایی کانادا خواهیم پرداخت. ابتدا به تاریخچه صنعت هواپیمایی کانادا خواهیم پرداخت، سپس به بزرگترین شرکت های هواپیمایی کانادا خواهیم پرداخت. در ادامه، به بررسی خدمات، ناوگان و مقصدهای پروازی این شرکت ها خواهیم پرداخت. در نهایت، به چالش ها و چشم انداز صنعت هواپیمایی کانادا خواهیم پرداخت.

تاریخچه صنعت هواپیمایی کانادا چیست؟

صنعت هواپیمایی کانادا دارای تاریخ طولانی و غنی است که بیش از یک قرن را در بر می گیرد. در ادامه برخی از رویدادها و نقاط عطف اصلی که توسعه هوانوردی در کانادا را شکل دادند، آورده شده است:

اولین پرواز سرنشین دار با بالون در کانادا توسط لوئیس آنسلم لوریات در سال 1840 در سنت جان، نیوبرانزویک انجام شد.

اولین پرواز برقی دریگیبل در کانادا توسط سی‌کی همیلتون در مونترال در سال 1906 انجام شد.

اولین پرواز نیرومندتر و سنگین تر از هوا در کانادا توسط جان مک کوردی با هواپیمای Silver Dart خود در باددک، نوا اسکوشیا، در 23 فوریه 1909 انجام شد.

اولین موتور هواپیمای موفق کانادایی توسط ویلیام والاس گیبسون از ویکتوریا در سال 1910 طراحی و ساخته شد.

اولین زنی که خلبان هواپیما در کانادا شد آلیس مک کی برایانت آمریکایی بود که در 31 ژوئیه 1913 در پارک مینورو، ریچموند، بریتیش کلمبیا پرواز کرد.

اولین سرویس مسافربری بین قاره ای در کانادا توسط خطوط هوایی Trans-Canada (TCA)، هواپیمایی ملی ایجاد شده توسط دولت، در 6 مارس 1938 راه اندازی شد.

TCA پس از تصویب دولت در سال 1965 به Air Canada تغییر نام داد.

ایر کانادا در سال 1988 خصوصی شد و شبکه بین المللی خود را از طریق خرید و مشارکت گسترش داد.

امروزه ایر کانادا بزرگترین شرکت هواپیمایی در کانادا و یکی از شرکت های هواپیمایی پیشرو در جهان است که به بیش از 200 مقصد در شش قاره خدمات رسانی می کند.

مطلب مرتبط : شرکت های خودروسازی کانادا، بازیگران اصلی در جهان

بزرگترین خطوط هوایی کانادا کدامند؟

• ایر کانادا: حامل پرچم و بزرگترین شرکت هواپیمایی کانادا.
  • ناوگانی از 166 هواپیما در انواع مختلف.
  • بیش از 200 مقصد در شش قاره.
• وست جت: دومین شرکت هواپیمایی بزرگ کانادا.
  • ناوگانی از 123 هواپیما، عمدتاً بوئینگ 737 و 787.
  • پروازهای برنامه ریزی شده و چارتر به بیش از 100 مقصد.
• جاز: شرکت هواپیمایی منطقه ای که با نام تجاری Air Canada Express پرواز می کند.
  • ناوگانی از 123 هواپیما، از جت های منطقه ای Canadair و توربوپراپ های Dash 8 تشکیل شده است.
  • به بیش از 80 مقصد در کانادا و ایالات متحده پرواز می کند.
• سایر شرکت های هواپیمایی کوچکتر:
  • Air Transat
  • Porter Airlines
  • Flair Airlines
  • Sunwing Airlines
  • Air North
  • Air Inuit
  • Air Creebec

ناوگان این شرکت ها چگونه است؟

ناوگان شرکت های هواپیمایی کانادا شامل انواع مختلفی از هواپیماها، از جمله هواپیماهای جت مسافربری، هواپیماهای باری و هواپیماهای کوچک است. ایر کانادا دارای ناوگانی متشکل از 337 فروند هواپیما است که شامل هواپیماهای ایرباس، بوئینگ و امبرائر می شود. وست جت دارای ناوگانی متشکل از 113 فروند هواپیما است که شامل هواپیماهای بوئینگ و ایرباس می شود.

مقصدهای پروازی این شرکت ها کجاست؟

شرکت های هواپیمایی کانادا به مقاصد مختلفی در سراسر جهان پرواز می کنند. ایر کانادا به بیش از 170 مقصد در سراسر جهان پرواز دارد که شامل مقاصدی در آمریکای شمالی، آمریکای جنوبی، اروپا، آسیا و اقیانوسیه می شود. وست جت به بیش از 90 مقصد در کانادا و ایالات متحده پرواز دارد.

صنعت هواپیمایی کانادا در حال حاضر با چه چالش هایی مواجه است؟

صنعت خطوط هوایی کانادا در حال حاضر با چالش های متعددی مواجه است که بر بهبود و رشد آن تأثیر می گذارد. برخی از چالش های اصلی عبارتند از:

کمبود نیروی کار: این بیماری همه گیر منجر به اخراج گسترده، مرخصی ها و بازنشستگی پیش از موعد کارکنان خطوط هوایی، به ویژه خلبانان شد. هزینه های آموزشی و موانع نظارتی برای خلبانان جدید نیز زیاد است و شکافی در عرضه و تقاضای پرسنل واجد شرایط ایجاد می کند. طبق اعلام انجمن حمل و نقل هوایی کانادا، این کشور در 20 سال آینده به 6000 خلبان دیگر نیاز خواهد داشت.

کاهش درآمد: محدودیت های سفر و قرنطینه های اعمال شده توسط دولت برای مهار شیوع COVID-19 به شدت باعث کاهش ترافیک مسافر و درآمد خطوط هوایی شد. به عنوان مثال، ایر کانادا، زیان خالص 4.6 میلیارد دلاری را در سال 2020 گزارش کرد، در مقایسه با درآمد خالص 1.5 میلیارد دلاری در سال 2019. این صنعت همچنین با افزایش هزینه برای اقدامات بهداشتی و ایمنی، مانند آزمایش، غربالگری، ضدعفونی کردن و محافظت شخصی مواجه شد. تجهیزات.

رقابت: ظهور شرکت های هواپیمایی ارزان قیمت جدید، مانند فلیر ایرلاینز و کانادا جت لاین، سهم بازار و سودآوری خطوط هوایی تاسیس شده را تهدید می کند. این تازه واردها کرایه های کمتر و مقاصد بیشتری را ارائه می دهند و مشتریان حساس به قیمت و مسافران تفریحی را جذب می کنند. آنها همچنین از هزینه های عملیاتی کمتر و بدهی کمتری نسبت به حامل های قدیمی سود می برند.

اختلال در زنجیره تامین: بیماری همه گیر همچنین زنجیره تامین هوانوردی را مختل کرد و بر در دسترس بودن و تحویل هواپیما، قطعات، سوخت و خدمات تاثیر گذاشت. کاهش تقاضا برای سفرهای هوایی همچنین منجر به بسته شدن یا ادغام برخی از تامین کنندگان، مانند سازندگان هواپیما، ارائه دهندگان تعمیر و نگهداری و حمل و نقل زمینی شد. این می تواند بر کیفیت و قابلیت اطمینان عملیات و خدمات خطوط هوایی تأثیر بگذارد.

تأثیر زیست محیطی: صنعت هواپیمایی برای کاهش انتشار گازهای گلخانه ای و ردپای زیست محیطی خود به عنوان بخشی از تلاش های جهانی برای مبارزه با تغییرات آب و هوایی تحت فشار است. این صنعت متعهد به دستیابی به رشد کربن خنثی تا سال 2020 و کاهش 50 درصدی انتشار گازهای گلخانه ای آن تا سال 2050 است. با این حال، این امر مستلزم سرمایه گذاری قابل توجهی در فناوری های جدید، مانند سوخت های زیستی، هواپیماهای الکتریکی، و جبران کربن است.

آینده صنعت هواپیمایی کانادا چیست؟

آینده صنعت هواپیمایی کانادا نامشخص است و به عوامل بسیاری مانند وضعیت همه گیر، حمایت دولت، تقاضای مصرف کننده و محیط رقابتی بستگی دارد.در اینجا چند سناریو ممکن برای آینده این صنعت آورده شده است:

سناریوی خوش بینانه:دولت کمک های مالی و تسهیلات نظارتی کافی را به خطوط هوایی و فرودگاه ها ارائه می کند. اعتماد مصرف کننده و تقاضا برای سفر هوایی به سرعت بهبود می یابد و از سطوح قبل از همه گیری فراتر می رود. خطوط هوایی فعالیت عادی خود را از سر می گیرند و شبکه ها و ناوگان خود را گسترش می دهند. این صنعت نوآورانه تر و پایدارتر می شود و فن آوری ها و شیوه های جدید را برای کاهش اثرات زیست محیطی و بهبود کارایی و خدمات مشتری به کار می گیرد.

سناریوی بدبینانه: دولت محدودیت‌های شدید سفر و قرنطینه‌ها را بدون پرداخت غرامت یا حمایت کافی برای خطوط هوایی و فرودگاه‌ها اعمال می‌کند. اعتماد مصرف کننده و تقاضا برای سفر هوایی کم مانده یا بیشتر کاهش می یابد. خطوط هوایی با ضررهای مالی شدید و مشکلات نقدینگی مواجه هستند که منجر به ورشکستگی، ادغام یا تعطیلی می شود. این صنعت متمرکزتر و رقابتی تر می شود، با انتخاب های کمتر و قیمت های بالاتر برای مسافران. این صنعت همچنین با چالش های بیشتری ناشی از مقررات زیست محیطی و فشارهای اجتماعی مواجه است.

سناریوی واقع بینانه:دولت به شرکت های هواپیمایی و فرودگاه ها کمک می کند، اما با شرایط و محدودیت. اعتماد مصرف کننده و تقاضا برای سفر هوایی به آرامی بهبود می یابد اما بسته به مقصد، هدف و قیمت سفر متفاوت است. خطوط هوایی با کاهش هزینه های خود، تجدید ساختار عملیات، تنوع بخشیدن به محصولات خود و ایجاد شراکت های جدید، خود را با محیط در حال تغییر وفق می دهند. صنعت پویاتر و انعطاف پذیرتر می شود، اما همچنین پیچیده تر و نامطمئن تر می شود.

انتهای مطلب